WANGSIT SILIWANGI
“Ti
mimiti poé ieu, Pajajaran leungit ti alam hirup. Leungit dayeuhna, leungit
nagarana. Pajajaran moal ninggalkeun tapak, jaba ti ngaran piekun nu mapay.
Sabab bukti anu kari, bakal réa nu malungkir! Tapi engké jaga bakal aya nu
nyoba-nyoba, supaya anu laleungit kapanggih deui. Nya bisa, ngan mapayna kudu
make amparan. Tapi anu marapayna loba nu arieu-aing pang pinterna. Mudu arédan
heula.
Sakabéh
turunan dia ku ngaing bakal dilanglang. Tapi, ngan di waktu anu perelu. Ngaing
bakal dating deui, nulungan nu barutuh, mantuan anu sarusah, tapi ngan nu hade
laku-lampahna. Mun ngaing datang moal kadeuleu; mun ngaing nyarita moal
kadéngé. Mémang ngaing bakal datang. Tapi ngan ka nu rancagé haténa, ka nu
weruh di semu anu saéstu, anu ngarti kana wangi anu sajati jeung nu surti
lantip pikirna, nu hade laku lampahna. Mun ngaing datang; teu ngarupa teu
nyawara, tapi méré céré ku wawangi.
Aya
nu wani ngoréhan terus terus, teu ngahiding ka panglarang; ngoréhan bari
ngalawan, ngalawan sabari seuri. Nyaéta budak angon; imahna di birit leuwi,
pantona batu satangtungeun, kahieuman ku handeuleum, karimbunan ku hanjuang.
Ari ngangonna? Lain kebo lain embé, lain méong lain banténg, tapi kalakay jeung
tutunggul. Inyana jongjon ngorehan, ngumpulkeun anu kapanggih. Sabagian
disumputkeun, sabab acan wayah ngalalakonkeun. Engke mun geus wayah jeung
mangsana, baris loba nu kabuka jeung raréang ménta dilalakonkeun. Tapi, mudu
ngalaman loba lalakon, anggeus nyorang; undur jaman datang jaman, saban jaman
mawa lalakon. Lilana saban jaman, sarua jeung waktuna nyukma, ngusumah jeung
nitis, laju nitis dipinda sukma.
Daréngékeun!
Nu kiwari ngamusuhan urang, jaradi rajana ngan bakal nepi mangsa: tanah bugel
sisi Cibantaeun dijieun kandang kebo dongkol. Tah di dinya, sanagara bakal jadi
sampalan, sampalan kebo barulé, nu diangon ku jalma jangkung nu tutunjuk di
alun-alun. Ti harita, raja-raja dibelenggu. Kebo bulé nyekel bubuntut, turunan
urang narik waluku, ngan narikna henteu karasa, sabab murah jaman seubeuh
hakan.
Ti
dinya, waluku ditumpakan kunyuk; laju turunan urang aya nu lilir, tapi lilirna
cara nu kara hudang tina ngimpi. Ti nu laleungit, tambah loba nu manggihna.
Tapi loba nu pahili, aya kabawa nu lain mudu diala! Turunan urang loba nu hanteu
engeuh, yén jaman ganti lalakon! Ti dinya gehger sanagara. Panto nutup di
buburak ku nu ngaranteur pamuka jalan; tapi jalan nu pasingsal!
Nu
tutunjuk nyumput jauh; alun-alun jadi suwung, kebo bulé kalalabur; laju
sampalan nu diranjah monyét! Turunan urang ngareunah seuri, tapi seuri teu
anggeus, sabab kaburu: warung béak ku monyét, cawéné rareuneuh ku monyét.
Sagala-gala diranjah ku monyét. Turunan urang sieun ku nu niru-niru monyét.
Panarat dicekel ku monyét bari diuk dina bubuntut. Walukuna ditarik ku turunan
urang keneh. Loba nu paraeh kalaparan. Ti dinya, turunan urang ngarep-ngarep
pelak jagong, sabari nyanyahoanan maresék caturangga. Hanteu arengeuh, yén
jaman geus ganti deui lalakon.
Laju
hawar-hawar, ti tungtung sagara kalér ngaguruh ngagulugur, galudra megarkeun
endog. Genjlong saamparan jagat! Ari di
urang? Ramé ku nu mangpring. Pangpring sabuluh-buluh gading. Monyét ngumpul
ting rumpuyuk. Laju ngamuk turunan urang; ngamukna teu jeung aturan. Loba nu
paraéh teu boga dosa. Puguh musuh, dijieun batur; puguh batur disebut musuh.
Ngadak-ngadak loba nu pangkat nu maréntah cara nu édan, nu bingung tambah
baringung; barudak satepak jaradi bapa, nu ngaramuk tambah rosa; ngamukna teu
ngilik bulu. Nu barodas dibuburak, nu harideung disiueh-sieuh. Mani sahéng
buana urang, sabab nu ngaramuk, henteu beda tina tawon, dipaléngpéng keuna
sayangna. Sanusa dijieun jagal. Tapi, kaburu aya nu nyapih; nu nyapihna urang
sabrang.
Laju
ngadeg deui raja, asalna jalma biasa. Tapi mémang titisan raja. Titisan raja baheula
jeung biangna hiji putri pulo Dewata. Da puguh titisan raja; raja anyar hésé
apes ku rogahala!
Ti
harita, ganti deui jaman, ganti jaman ganti lalakon! Iraha? Hanteu lila,
anggeus témbong bulan ti beurang, disusul kaliwatan ku béntang gedé caang
ngagenclang. Di urut Nagara Pajajaran ngadeg deui nagara. Nagara di jeuro
nagara, jeung nu jadi rajana lain teureuh Pajajaran.
Laju
deui bakal aya raja nu ngadegkeun panto nu teu meunang molongo, ngadegkeun
lawang nu teu meunang ditutup, nyieun pancuran di tengah jalan, miyara heulang
dina caringin. Mémang raja buta! Lain baé buta duruwiksa, tapi buta ogé teu
bisa neuleu, buhaya eujeung monyét, ucing gering eujeung ajag ngarowotan somah
bari disangsara disusah susah. Sakalina aya anu wani ngageuingkeun, anu diporog
ku ponggawa buta lain sato-sato nu ngarowotan somah, tapi jelemana anu
ngageuingkeun ngélingan raja.
Mingkin
hareup mingkin hareup, loba nu baruta, naritah deui nyembah berhala. Laju
bubuntut salah nu ngatur, panarat pabeulit dina cacadan; da nu ngawalukuna lain
jalma tukang tani. Nya karuhan: taraté hépé sawaréh, kembang kapas hapa buahna;
buah pare loba nu teu asup kana aseupan. Da bonganan, nu ngebonna tukang
barohong; nu tanina ngan wungkul jangji; nu palinter loba teuing, ngan pinterna
kabalinger.
Ti
dinya datang budak janggotan. Datangna sajamang hideung bari nyorén kanéron
butut, ngageuingkeun nu keur sasar, ngélingan nu keur paroho. Tapi henteu
diwararo! Da pinterna kabalinger, hayang meunang sorangan. Arinyana teu
areungeuh, langit anggeus semu beureum, haseup ngebul tina pirunan. Boro-boro dék
ngawaro, malah budak nu janggotan ku arinyana ditéwak diasupkeun ka pangbérokan.
Laju arinyana ngawut-ngawut dapur batur, majarkeun néangan musuh; padahal
arinyana nyiar-nyiar pimusuheun. Sing waspada! Sabab engké arinyana, bakal
nyaram Pajajaran didongéngkeun. Sabab sarieuneun kanyahoan, saenyana arinyana
anu jadi gara-gara sagala jadi dangdarat. Buta-buta nu baruta; mingkin hareup
mingkin bedegong, ngaleuwihan kebo bulé. Arinyana teu nyaraho, jaman manusa
dikawasaan ku sato!
Jayana
buta-buta, hanteu pati lila; tapi, bongan kacarida teuing nyangsara ka somah
anu pada ngarep-ngarep caringin reuntas di alun-alun. Buta bakal jaradi wadal,
wadal pamolahna sorangan. Iraha mangsana? Engké, mun geus témbong budak angon!
Ti dinya loba nu ribut, ti dapur laju salembur, ti lembur jadi sanagara! Nu
barodo jaradi gélo marantuan nu garelut, dikokolotan ku budak buncireung!
Matakna garelut? Marebutkeun warisan. Nu hawek hayang loba; nu boga hak marénta
bagianana. Ngan nu aréling caricing. Arinyana mah ngalalajoan. Tapi kabarérang.
Nu
garelut laju rareureuh;laju kakara arengeuh; kabéh gé taya nu meunang bagian.
Sabab warisan sakabéh béak, béakna ku nu nyarekel gadéan. Buta-buta laju
nyarusup, nu garelut jadi kareueung, sarieuneun ditempuhkeun leungitna nagara.
Laju naréangan budak angon, nu saungna di birit léuwi nu pantona batu
satangtung, nu dihateup ku handeuleum ditihangan ku hanjuang. Naréanganana
budak tumbal, sejana dék marénta tumbal. Tapi, budak angon enggeus euweuh, geus
narindak babarengan jeung budak anu janggotan; geus mariang pindah ngababakan,
parindah ka Lebak Cawéné! Nu kasampak ngan kari gagak, keur ngelak dina
tutunggul.
Daréngékeun!
Jaman bakal ganti deui. Tapi engké, lamun Gunung Gedé anggeus bitu, disusul ku
tujuh gunung. Génjlong deui sajajagat. Urang Sunda disarambat; urang Sunda
ngahampura. Hadé deui sakabéhanana. Sanagara sahiji deui. Nusa Jaya, jaya deui;
sabab ngadeg ratu adil; ratu adil nu sajati. Tapi ratu saha? Ti mana asalna éta
ratu? Engké ogé dia nyaraho. Ayeuna mah, siar ku dia éta budak angon! Jig geura
narindak! Tapi, ulah ngalieuk ka tukang!”
Tidak ada komentar:
Posting Komentar